Güzel bir duş aldıktan sonra kurulu olan sofradaki yerimi aldım. Tabagimin yanına bir bardak suyla ağrı kesici çoktan koyulmuştu. Masadaki her şey sanki beni yıllardır. Tanıyan biri tarafından hazırlanmıştı. En çok dikkatimi cekense masada zeytin olmamasıydı. Belli ki Didem zeytin sevmediğimi çok önceden biliyordu. Ben böyle bir şeyi sormadan, -"Merak etme aşkım, zeytin yok" demişti. Aşkım demişti bana. Ben artık Didem'in aşkıydım. Hızlıca sürülen bir aracın gelişigüzel bir yere toslamasindan başka bir şey olamazdı bu. Diyecek hiçbirşey bulamadım. Sadece teşekkür etmekle yetindim. Balayına gitmeyecektik. işlerim çok yoğundu ve Didem'in de okulu vardı. Masadaki derin sessizliği Didem bozdu. "Başın ağrıyor mu?" Dedi. "Sanırım biraz fazla kaçırdım ağrı ne kelime zonkluyor hala"
"Neden bu kadar içtin ki? Benimle evlenmek bu kadar mı kötü bir şeydi?" Bu soruyu sorarken ki yüz ifadesi kusursuz derece doğaldı. Ne bir kinaye ne de gerçekten beklediği bir cevap vardı benden.
"Didem" dedim. "Biliyorsun hala kendimi toparlamış değilim. Sana her şeyi anlattım. Benimle bir hayatı paylaşacağını ama benden aşka dair bir şeyler beklememen gerektiğini söyledim. Sen harika bir insansın. Gerçekten. Hatta bazen düşünmüyor değilim neden benimle evlendiğini ama benden bir şeyler bekleme. Hayatını yaşamaya devam et ve ne zaman ihtiyacın olursa olsun yanında olacağımı unutma."
Sanki bunca cümleyi kurmamisim gibi gözlerimin içine baktı ve beni tek cümleyle yeniden şaşırttı.
"Biraz daha krep ister misin?"