neyse dedik kantine inelim öğle arasında. kaanla çıktık yemeği aldım geçiyorum masaya oturucam. sıradan çıkıcam ama tıkış tıkış amk. zaten sinirlerim bozuk. adam gibi çıkmaya çalışıyom kimseyi ezmeden. bi tane ipne evladı ittirdi o kargaşada ben sıradan çıkmaya çalışırken. yemeğimi düşürdüm. bende düştüm. neyse işte yemek yere düştü onla beraber bende düştüm. elimi yere koydum bi yerimi sakatlamadan. zarar görmeden kalktım sakince. dondum arkaya ağır çekimde. o omuz atan huur evladı merdivenden çıkarken atmıştı hatırlarsınız. dişime göre bi ipneydi. bi üst devreydi sanırım. bizim devreden olduğunu sanmıyordum. neyse beni ilgilendirmiyordu devresi arkası zütü. bu çocuğa zaten hırslıydım o omuzdan. bide sinirden kendimi gibecek haldeyken o kalabalığın içinde beni düşürmesi son raddeydi benim için. ben sinir hastasıyım aq senınle mı ugrasıcam huur cocugu.

durdum baktım bi böyle adım atmaya başladım arada 2 3 adım mesafe vardı. o arada kafamdan yüzlerce düşünce geçti. geçip karşısına konuşsa mıydım yoksa direk yapıştırsa mıydım sümsüğü? yavşak yavşak sırıtıyodu. eğer sırıtmasa belki birinci seçeneği seçerdim. ama ikinci o an daha makul geldi. bu arada herkes bize döndü bizi izliyo. hiç konuşmadık yanına kadar yürüdüm.