space dye vest

Meleklerin üstündeki ağaç sansarlarının sayfalarına düşerken, kalbimin batıya çekilişini hissediyorum. Geleceğin bir yabancı kılığına girdiğini görüyorum. Aşk kanın bir hareketi ve ben kanıyorum...

Güzelliğin izdüşümünün aksettirilmesi, her zaman en kötü başlangıç...

" Ama o kimsenin bilmeyeceği bir türden, bir şey olarak görüyor, bir tabloya ya da bir fildişi kutuya sahip olup bakmak gibi. Sahip olunup başkalarına gösterilecek bir şey. O senin gerçek olmanı, düşünmeni ve yaşamanı istemiyor.
O seni sevmiyor.. ama ben seviyorum.
Sen, kollarımda olduğunda da senin kendi düşünce, fikir ve duygularına sahip olmanı istiyorum. Bu bizim son şansımız.."

Şimdi sen gittin ve ben bununla uğraşıyorum. Öfkemi yutmayı öğreniyorum.
Bu benim istediğim “son” değil ve hiçbir zaman açık olmayacağım.

“..ben güneşle ayağa kalkarım…
Dinle, kendi odana sahipsin, içindesin. Bu kapı akşam dokuzda kilitlenir. Eğer akşam dokuzda burada değilsen, uyuyacak başka bir yer bulman gerekir. Çünkü sen bu evde bir serseri olmayacaksın. Çorba hazır…”

Suçumu üstüne alabilecek kimse yok, isteseler bile. Hiçbir şey akıllı tutmuyor beni ve senin için hiçbir şey fark etmiyor.
Amacımı yöneltebileceğim bir yer de yok.
Bu yüzden her yerdeyim.
Yanıma yaklaşma bir daha.
Gerçekten sana ihtiyacım olduğunu mu düşünüyorsun?

Ve güleceğim, rol yapmayı öğreneceğim,
Ve hiçbir zaman açık olmayacağım,
Ve savunacağım hiçbir hayalim olmayacak,

Ve hiçbir zaman açık olmayacağım.