en baştan başlayayayım. 11-12 yaşlarındaydım beyler. durumumuz pek de iyi değildi.
klagib hüzünlü hikaye , babamı hiç görmedim ben çok küçükken başka bir kadın bulup annemi terketmiş.
annem beni hiç bırakmadı beyler. en karanlık günümdeki tek umut ışığımdı o. kolay yolu seçip intihar etmememin tek sebebiydi o.
yılın 00 olması gerek yanlış hatırlamıyorsam , ocak ayıydı. kaderimin tamamen değişeceğini bilmeden çıktım o gün evden. derslerim pek de iyi değildi ama kimse üstelemezdi durumumuzu bildikleri için.
hocalar "artık böyle olmaz kick , kendine çekidüzen vermek zorundasın. zor zamanlar geçiriyorsun biliyoruz ancak üstesinden gelmelisin " demeye başlamıştı. bende takmadım pek , normal bi şekilde okuldan çıktım. atölyeye uğradım , uğur abime selam verip işimin başına geçtim. saat 7 gibi çıktım işten eve doğru.
eve gittiğimde belli belirsiz ağlama sesleri geliyordu beyler.
kapıyı tıklattım usulca , gözü yaşlı anam açtı kapıyı. kendini toparlama çalıştı beni görünce , halımı hatrımı sordu ve yemek hazırlamak için mutfağa geçti. bende "acaba neden ağlıyor lan anam " diye içimden geçiriyorum , ama küçüğüm o zamanlar , hiç aklıma mantıklı bişey gelmedi. ne aklıma bizi terk eden babam geldi , ne de hergün gitmesi için tüm sesimizi kesip beklediğimiz ev sahibi geldi. sonra masayı gördüm beyler , tonla kağıt vardı. neyin nesidir diye bi bakmak istedim