Güneş kendi istikametinde batmaya yürüyordu adım adım. Kayboluşunun doruk noktasındayken Yaseminin elinde bir kağıt parçasının olduğunu gördüm. Saklamaya çalışsa da gözümden kaçmamıştı. Bana döndü. Beni hareketsiz bırakacak kadar güzel bakıyordu. Kalakalmıştım.

- Bu ne diye soracaksın şimdi. Sen sormadan ben söyleyeyim. Bu sana. Ben çok zaman güneşin batışını izledim zaten tek başıma burda. Hepsinde ayrı bir hikaye kuruyordum düşümde. Şimdiki bir hikaye değil. Olabildiğince gerçek. Ben gidiyorum. Şimdi de sen izle tek başına. Bu kağıtta senin hikayen olsun.