Az önceki enrty atmamın sebebi bugün biraz dertli olmam.

Bir genç kız yıkımını hazırlamış olabilir. Çok sevmiş olabilir mesela. Belki de gereğinden daha fazla. Belki kendinden vazgeçecek kadar. içimizde kabul edenleriniz olabilir, kabul etmeyenleriniz olabilir ama kendini paylaşacak kadar çok güvenmiş ve sevmiş olabilir. Aşkın her türlüsünü savunurum ben. Belki annemden alışılagelmiş bir şey. Bir kadın bir adamı sevdikçe babası yerine koyar. Bilirsiniz, artık dünyası odur onun. Herşeyi onunla bilip öğrenir bilakis. Bu bahisten istisna kızlar elbette var. Ama genelleme yapmaya değecek kadar çok değiller.

Bir adam bir yıkıma sebebiyet vermiş olabilir. Bilmez ki bu yıkıma kendisi de esir kalacak. Tüm bu göçüklerin altından çıkamayacak. Çıktığını sandığı an bu kez dünyası başına yıkılacakta eski bir yara olarak kalacak tüm bu sancılar. Bir adam yüreğinin mahremi olan kadını tutup ellerinden her türlü enkazın altından çekip alamıyorsa kusura bakmayın ama muallaknin önde gidenidir. Çünkü aşk cesaret işidir. Bunu bilip aşka kalkışmak lazım. Zira gönül işleri gönülsüzlerde hiç şık durmuyor.

Özet: Hiç kimseyi gücendirmeye değmez hayat. Hele ölüm bu kadar baş ucumuzdayken. Neyse hikayeye dönelim.