Hep beraber kalktık. Çıkışa doğru yürüyüp dolmuşa binecektik. Elif durağanlaşmıştı. Bana yakın yürüyordu. Kalp hizamda onun kalbini hissedebiliyordum. Dolmuş durağına geldiğimizde Erhan ile Özge ayrıldılar. Erhan daha önce de belirttiğim gibi yakında oturuyordu. Özgede okulun karşısındaki özel yurtta kalıyormuş. Elif benimle beraber çarşıya gelecekti. Onun yurdu ise çarşıdaymış. Tabi bizim evde öyle. Onlar gittikten sonra oturduk durakta. Güneş sessizliğimizin seyrinde batacağı ufuğa yol alıyordu ağır ağır. Ben ağır ağır içimde eriyen buz kütlesini hissetmeye çalışıyordum.

- Babanı mı kaybettin?

Bir an dondu gözlerim. Bakacağım yeri bilemedim açıkçası. Elimin üzerinde elini hissedince Elife döndüm. Hala annem gibi bakıyordu. Bir gariplik vardı bu kızda. Sanki benimle beraber büyümüş gibi bir gariplik. Sanki acılarımı kendine pay etmiş gibi bir gariplik. Evet der gibi başımı salladım. Konuşmaya yetmedi takatim.

- Başın sağolsun.