Hayatımın her anında annemi yanımda gördüm. Bakın dikkatinizi çekmek için bir daha söyleyeyim; arkamda değil yanımda. Ödevlerimi yapmadığım zamanlarda öğretmenim, çocukken sıkılıp oyun oynamak istediğimde arkadaşım, melankoliye bağladığım zamanlarda dostum, içimi dökmek istediğim zamanlarda sırdaşım.. kısacası herşeyim diyebilirim.

Ben ise annemin en çok oğlu oldum. Yeri geldi sırdaşı, arkadaşı, dostu oldum fakat ben onun için ' aynı baban gibisin' dediği zamanlardaki tebessümü oldum.

Bir keresinde babamdan konuşuyorduk yine. Evet bizim öyle hiç bitip tükenmeyen, bizi hiç bir zaman sıkmayan babamdan bahsediyorduk yine. Annem ağlıyordu tabi yine. Ben evin erkeğiydim ve annemin görmediği yerlerde içime çekilip ağlardım hep. " Babam olsaydı çok mutlu olurduk değil mi anne? " diye sormuştum. Çocukluk aklı işte daha çok deşiyordum kadının yarasını. Evet dedi annem. ' O bizi üzecek hiçbir şeye izin vermezdi.'