Annemin geceleri sabaha kadar yalnız başına pencere dibinde oturmasına alışkınım. Çocukken uykusu yok zannederdim hep. Ama bunu hala yapıyor. Ben ise eskisi gibi dizinin dibinde oturup babamı anlatmasını istiyorum günaşırı. Annemin saçlarının beyazı da babama olan özleminden.

Ben yeni doğmuşken babam hayattaymış. Hep şaka yoluyla söylermiş anneme ' Benden sonra evin erkeği o diye.' Annem babamı anlattığı zamanlarda bunu söylerken gülümsüyor bir tek. Ha bir de babamın menekşelerini sularken. Bazen onu menekşelerle konuşurken görüyorum. Neler hissediyor o an merak ediyorum.

En çokta kızdırdığı zamanlardaki sinir bozucu halini özlüyor annem. Sonra annemin ona kızmalarını taklit etmesini. Öldüğü zamanı soruyorum anneme. Annem ağlıyor. Annem hep ağlıyor.