Biraz kendimden bahsedeyim. işin doğrusu kimim kimsem yok. Babamı hiç hatırlamıyorum bile. Daha ben çok küçükken vefat etmiş. Klagib türk filmi seneryosu gibi ama hakikaten öyle. Yakışıklı bir adammış annemin anlattığına göre. Esmer, uzun boylu, sürekli kirli sakallı. Annem anlattıkça ben ona daha fazla benzemeye çalıştım hep. Kimsem yok dediysem de annem var işte bir tek. Bu yaşıma kadar hep o baktı bana. Büyüttü, okuttu. Babamdan kalan maaşla iki gözlü bir evimiz var.

Annem yaban kadın. Erkek gibi kadın derler ya işte öyle. Elinin hamuruyla bana babalıkta yaptı, ablalık-abilikte sağolsun. Sadece babamdan bahsederken dolar gözleri. Yemeğe oturduğumuzda da babam içinde bir tabak koyar. Sanki o ordaymışız gibi yeriz yemeğimizi. Ve yemekten sonra içtiğimiz çay da babamın sevdiği gibi demleniyor evimizde.

Lise bittikten sonra ortalama bir puanla sıradan bir üniversiteyi kazanmış buldum kendimi. Kimsemiz yok dedim ya hani. Annemle beraber bir kez daha taşınacaktık. Hep sorumlu tutardım bu taşınmalardan kendimi. Benim okumam yüzünden kaçıncısıydı bu kim bilir.