Derin'i elden kaçırmamak için bişeyler yapmam gerektiğini artık biliyodum ama ne yapacağım konusunda en ufak bi fikrim bile yoktu. öyle direk karşısına geçip böyle böyle diyemezdim. yavaş yavaş söylemem lazımdı ama sanki her geçen gün Derin'in etrafı daha da kalabalıklaşıyodu ya da ben fazla evhamlıydım bilmiyorum. benim takıldığım arkadaşlar da ara sıra Derin hakkında ağzımı yoklamaya başlayınca ne olucaksa olsun deyip Derin'e açılmaya karar verdim.ama birinden akıl almam gerektiğini düşünerek önce gizeme anlatmayı düşündüm içimdekileri.ama nedense ondan vazgeçtim sonra. ablama falan soramazdım çünkü kesin utanırdım anlatırken falan. yine benim için en iyi seçeneğin burak olduğuna karar verip bir akşam aradım burak'ı.hem izmirde olduğu için bir tepki verse bile sıkıntı olmaz, o izmirden dönene kadar konunun üstünü kapatırım diye düşündüm. telefonu açınca yine klagib hal hatır sormalardan falan sonra burak ağzımda bir bakla olduğunu anlamış olacak ki neyin var kanka falan demeye başladı. içten bi nefes çekip anlatmaya başladım ama başlamadan önce beni sonuna kadar dinlemesini tembihledim. lafım bitince verdiği ilk tepki " çok bile bekledin oğlum" demek oldu. şaşırdım tabi haliyle "nasıl lan biliyomuydun" dedim şaşkın şaşkın. "kanka belli ediyodun be" dedi. "yanınındayken falan elin ayağın dolaşıyodu yalan mı" deyince korkmaya başladım lan o kadar mı belli oluyodu diye. sonra uzun uzun konuştuk burakla. hatta benim kontörüm bitti o geri döndü bi ara ve az da olsa içimi boşaltmış oldum. ertesi sabahtan itibaren Derin'e daha yakın davranıp uygun zamanı bulunca da gidip anlatacaktım ne var ne yoksa. bütün gece kafamda planlar yaparak uykuya daldım.