FiNAL

Karşıya baktığımda sokağın en ucunda, uzakta insanlar vardı. Son bir umut... Son gücümle ayağa fırladığımda iki adım arkamda üç harfliler geliyordu. Koştum... insanlarla aramda 20m uzaklık kalmıştı. Yardım istemek için ağzımı açtığım sırada bir el benim ağzımı kapatarak kendine doğru çekti ve yere sırt üstü düştüm. Artık sonum gelmişti... Boğazımı sıkmaya başladı ve nefes alamadım. Derken...

-Gizem! Niye bavullarını almıyorsun?
-Dalmışım anne ne yapayım?
-Tamam, hadi.

Bir dakika ne??? Önümdeki eve ve annemin aldığı bavullara baktım. Ben sadece olacakları mı gördüm?! Bu bir lütuf falan mı?!

Büyük bir sevinçle annemin boynuna atladım:
-Anne! Seni çok seviyorum!
-Ne?
Annem şokta gibiydi. Babama döndüm:
-Seni de çok seviyorum baba!
-Ne oldu kızım?
-Baba bir kez olsun ikinizde bana güvenebilir misiniz?
-Tabi ki kızım.
-Anne, baba siz mucizelere inanır mısınız?
-Evet ama başımıza hiç gelmedi dedi, Annem.
-Bana geldi... Lütfen bana bir kez olsun inanın. Bu eve hiç girmeyelim... Lütfen nedenini sormayın. Sadece gidelim. Annem:

-Bir babanla konuşalım kızım.
-Bir dakika kadar konuştular. Annem yanıma geldi ve sadece başını salladı. Arabaya bindi. Babam:

-Gel kızım sanırım başka bir ev bulacağız.
-Teşekkür ederim baba.
-Hadi gidelim kızım.
-Baba ufak bir işim var, geliyorum hemen.

Evet Ege hala yaşıyor! Ege'yi aradım:

-Alo Ege?
-Efendim?
-Lütfen adresini verdiğim yeni evimizin önüne gel... Kabus evimizin... Sana yaşadıklarımı anlatmalıyım. Çünkü bir tek sen inanırsın...
-Peki, hemen geliyorum.

Hikaye bitmiştir. Okuduğunuz için teşekkürler. Birkaç gün içinde yeni hikaye ile döneceğim.