FiNAL iÇiN 4/5

Yanımdaki adama baktım ve sadece şunları söyledim:
-Çok üzgünüm. Kurtarmam gereken bir babam var ve daha yaşaması gerek...
Adam yapma dercesine baktı ama ben bıçağı alıp adamın kalbine sapladım. Onu öldürdüm... Ben bir adam öldürdüm...

Üç harfli konuştu:
-Sonunda istediğimiz oldu ve bunu sen başardın. Şu an kızım babanı serbest bıraktı. Ama eve, karşı evden bir komşu geliyor. Hemen kaçmalısın ama ön kapıdan çıkamazsın.

Ne yani birde yakalanacak mıydım? Önce kıyafetimle bıçağı sildim ki parmak izim kalmasın. Sonra koştum. Arkadaki pencereyi açıp oradan çıktım. Arka bahçede çit vardı, atladım ve koşmaya başladım. Soluk soluğaydım. Eve geldim. Kapıdan içeri girdiğimde salona oturdum, adamı öldürdüğüm için kendimi çok kötü hissediyordum ama babamı öldürtemezdim. O sırada telefonum çaldı. Babam arıyordu:

-Alo baba?
-Anneni aldılar, gördüm...
-Ne?! Baba neredesin?
-Tatil yerindeyiz. ikisi anneni aldılar ve benim için geliceklerini söylediler. Evden çık ve kalabalık bir yere git. Kendini kurtar.
-Baba dur!
Derken babam telefonu kapattı. Ne yani istediklerini yapmıştım! Küçük kız birden karşımda belirdi.
-Maalesef görgü tanığı bırakamayız. Bize yardımcı olduğun için yakında ruhun huzura kavuşacak. Ama önce baban. Diyerek kayboldu. Babam kurtaramayacağım kadar uzaktaydı. Bu caniler bizi öldürecekti. Kendimi kurtarmalıydım...

Spor ayakkabılarımı giydim ve evden çıktım. Evimiz ıssız bir yerde olduğu için insanların olduğu kalabalık yere kadar koşmalıydım. Koştum... O sırada evimizin önünde onlar belirdi. Babamı öldürüp gelmiş olmalılardı. Son gücümle koşmaya başladım. iki sokak kadar ileride insanlar var, oraya ulaşmalıyım... Koştum... Ayağım lanet bir taşa takıldı ve düştüm. Lanet olsun yaklaşıyorlar ve ben yerde sürünüyorum! Ölüm bana hiç olmadığı kadar yakın...