Sabah kalktığımda kahvaltımı yaptım ve düşünmeye başladım. Nasıl olurda bir polisin bilgisayarından adamın bilgilerine bakabilirdim. Buldum. internet üzerinden kendime bir polis ayarlayıp sözde onu görmeye karakola gidecektim. Ama baya tehlikeli. Salondaki koltuğa uzandım, biraz dinlendim. Sabah sporu için eşofman giydim. Spora çıktım ve koşmaya başladım. Aniden ayağım burkuldu. Tam düşecekken biri beni yakaladı. Birkaç saniye birbirimize baktıktan sonra beni kaldırdı. Konuştum:

-Saolun.
-Önemli değil bende koşuyordum. Yürüyelim mi?
-Peki, yürüyelim. Biraz yürüyüp sohbet ettik. izinliymiş bugün. Bilin bakalım mesleği ne? Polis! Yarın iş yerine gelip gelemeyeceğimi sordum. Kabul etti.

Akşam eve geldim. Yemek yedim. Odama çıktım. Yatağa oturduğum sırada telefonum çaldı. Simay arıyordu. Ben:

-Selam.
-Korkuyorum... Telefon kapandı. OLAMAZ. Sırf bir gün bir ilerleme kaydetmedim diye arkadaşlarıma zarar veremezlerdi. Taksi çağırdım. Simay'ın evinin önünde indim. Kapı aralık... Korkmaya başladım. içeri girmeden önce Simay'ı aradım. Hemen açtı.

-Alo Simay!
-Efendim. Ne bu heyecan?
-iyi misin neredesin?
-TV izliyorum.
-Beni aramıştın...
-Ben seni bugün hiç aramadım.

Dediklerinin üzerine telefonu yüzüne kapattım. Dış kapıları sıkı kapalıydı. Ellerim titriyordu. En kötüsüde hayal ve gerçeği ayırt edemiyor olmam... Eve döndüm. içeri girer girmez şoka girdim. Camlar kırık, eşyalar yırtık ve incin... Beni evden bilerek çıkarmışlardı. Ağlayarak yukarı çıktım. Bıkmıştım. Yatağıma oturdum ve günlüğümü yazdım.

GÜN 8
Bana zorluk çıkarmak için her şeyi yapıyorlar. Ya bunların hiçbiri olmuyorsa? Ya gerçekten akıl hastasıysam?