Buse 7 yaşına gelince, babasız yaşamaya alışmış, yeni heyecanlar edinmiş kendine. Okula başlamış ilk gün, anlatıyor bana .

B: Game var ya nasıl heyecanlıyım, o kısacık hayatımın en heyecanlı günlerinden biriydi. Yepyeni insanlarla tanışacağım, evde mutluluk var, annemin yüzü gülüyor, belkide uzun süre sonra. Sabah erkenden kalktım, uyuyamamıştım heyecandan, hemen annemin yatağına gittim annemi kaldırdım. O sabah oyun oynadık annemle, sonra ananem geldi. Annemle babam ayrıldıktan sonra ananem de yaşamaya başladık. O iki tane koskoca insan benimle çocuk gibi oynuyorlardı. Sonra kahvaltı yaptık, o kadar mutluydum ki, belki de hayatımın en güzel kahvaltılarından biriydi. Annem beni okula bırakmak için giyindi, beni giydirdi, okul üniformalarım bana çok yakışmıştı benim güzel kızım, çok yakıştı sana demişti annem. Sonra saçlarımı taradı, o kadar mutluydum ki. Arabayla gittik okula, annem beni sınıfa kadar getirdi. Gidiyordu annem, diğer çocuklar ağlıyordu. Bende annem benle kalsın istiyordum ama ağlayacak kadar da mutsuz değildim. Öğretmen ağlayanlardan bir kaçının annesinin sınıfta kalmasına izin verdi. Sonra annem eğildi bana sarıldı, doya doya çektim içime anne kokusunu. Sana güveniyorum benim güzel kızım dedi, öptü beni, oda evlat kokusunu doya doya içine çekti sonra gitti. Arkasından baktım uzun uzun. El salladım giderken o da bana el salladı, gülümsedi, öpücük yolladı. Sonra gitti.

B: Annemi son görüşümdü bu. Kontrolü kaybedip ters şeride giren bir adam yüzünden ölmüştü annem. Annemin ölümü için hep kendimi suçladım. Keşke dedim keşke ağlasaydım çok ağlasaydım da benimle kalsaydı annem. Benim yüzümden...

Cümleyi tamamlayamadı. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Karşılıklı oturuyorduk bunları anlatırken, tek dizini kırmış üstüne oturuyordu, biraz yan duruyordu bana doğru. Diğer ayağı aşağı doğruydu.