artık ne deryaya yazmaya zütüm yiyor ne bahşiş indirmeye, minibüsten bozuk araklamaya elim gidiyordu. gözüm sağlam korkmuştu bi kere. ilhan abi semih çıktıktan 2-3 gün sonra yanıma geldi:
-+-tanıdığın güvenebileceğimiz senin gibi bir delikanlı var mı çevrende, dedi.bu laftan sonra beynimde çanlar çalmaya başladı “ulan yavşak semih sen soktun beni bu işin içine demek” dedim.
-abi bi tane vardı güvendiğim onu da dayakladınız, dedim.laf sokmasam olmazdı. bunu mahire diyemezdim ama ilhan abiye diyebilirdim
-+-bıraksana o şerefsizi sen var mı yok mu onu söyle, dedi.bu ortama bile bile başka birini daha dahil etmek pek akıl karı gibi gözükmüyordu
-yok abi pek fazla arkadaşım da yok zaten, deyip geçiştirdim
en sonunda derya yazdı
---yazmıyosun bayadır bir şey mi oldu merak ettim
-yoo senin yazmanı bekledim belki
---bilseydim yazardım ya
-şaka yapıyorum canım sıkkın bi kaç gündür
---noldu anlatmak ister misin
-boşver ya anlatıp bi daha canımı sıkmak istemiyorum
---istersen yine aynı yerde kahve içeriz hem seni görmüş olurum hem sıkıntını duyarım, dedi.bu olayların üzerine tabi buluşacak değildim.ne kadar aşık da olsam canım daha önemliydi.
-pek dışarı çıkasım yok,hem senin de canını sıkmak istemem
---nasıl istersen