işte ben onlardanım panpalar. çevreme baksanız iletişim kurduğum, konuştuğum, daha doğrusu konuşmak zorunda kaldığım, sürüsüyle insan var. meşguliyetim çok. epey yakışıklı ve karizmatik biriyim, ortamlarda kızlar beni çokça keser, erkek-kız fark etmez sözüm dinlenir, itibar görürüm ancak size şunu diyeyim bunların hiçbiri beni tatmin etmiyor.

şair demiş "eğlenecek yer bulamam gönlümdeki köşk olmasa" diye işte ben de ancak orada gerçekten mutlu kalıyorum. orası da olmasa her şey çok kötü olacak çünkü yukarıdakilerden hiçbiri beni memnun etmiyor. dostum diyebileceğim kimsem yok, iletişim kurduğum insanların hepsi selam verip geçtiğim kimseler.

hepsi bana boş yere yaşayıp boş boş konuşan, arkadan iş çevirip çakallık peşinde koşturan çıkarcı aptallar olarak geliyor. kiminle biraz seviyeli, gereksiz şeylerin konuşulmadığı bir sohbet etmeye kalksam o konuşma ilerlemiyor. böyle şeylerle zerre miktar ilgilenmeyen biri olarak hepsi bana anlamsız geliyor.

işin kötüsü çevremde böyle olmayan tek bir kişiye rastlamıyorum. "adam gibi adam"lar görsem her şeyi bir kenara bırakıp ben muhabbet kurmaya gideceğim ancak yok öyle biri. sözlükte böyle haykıranları sıkça görürüm ancak sorarım size neden böyleleri birbirlerini bulmaz?