10 Aralık - Ankara

Kızılay. Elimde güzel günlere ait bir fotoğraf karesiyle bir bankta oturuyor, başlarda ağlıyordum, şimdi ise her şeyi bulanık görüyorum.

Burası her şeyin başladığı yerdi ve her şey bitmişti. Yanımda neden ağladığımı soran şarapçının bıraktığı bir şişe, başımda ağrı, etrafımda insanlar vardı ve ben ağlıyordum.

Yeteri kadar ağlamıştım, eğer biraz daha ağlarsam gözlerimden yaş değil organlarım, kemiklerim çıkacaktı. Gözyaşlarımı sildim, elimin tersiyle, yeniden başlayacaktım, her şeye. Çünkü her şey aslında hiçbir şeydi. Her şeyimi almışlardı, oysa vermemek için çok uğraşmıştım.