çok düşünen bir insan olmuştum. bir anda kendi kendime düşünmeye boğuluyordum. 5 dakika kalabalıklar içindeki yalnızlığım son bulmuştu. yanıma yaklaşan denizi gördüm. oturduğum yerden hiç hareket etmeden kafamı açılı bir şekilde çevirip denize bakıyordum. üzerindeki siyah renkli , dizlerine kadar uzanan hırkasını toplayarak yanıma kadar geldi ve yanıma çöktü.

-neyin var bakıyim senin ?

-birşeyim yok ya dalmışım öyle.

-beni bunlarla kandıramazsın hadi hadi söyle neyin var.

-ya yok bir şeyim. ufak tefek şeyler. sende ne var ne yok ?

-iyiyim bende. hocanın verdiği ödevi yapmaya ne dersin bu akşam ?

-bilmem ki olabilir.

-o zaman akşam birlikte halledelim ödevi.

ve bunların üzerine numaramı istedi deniz. bende numaramı verdim.

-hadi derse gidelim artık.

-sen git deniz benim pek giresim yok.

-olmaz ama öyle şey.

-ben konak tarafına gidip biraz kafa dinleyeceğim. sen git.

-bende geleyim o zaman seninle.

-peki madem nasıl istersen.

biz toparlandık birlikte konak tarafına doğru yola çıktık. bornova metroya binip sallana sallana konağa geldik. hava fena değildi. ufak bir esinti vardı ama güzeldi. gidip birer simit ve ayran aldık ve deniz kıyısına oturduk...