Tüm anlatacaklarım sürekli unutmaya çalıştıklarımdır aslında.. ama unutmam da bir o kadar imkansız, keşke diyorum sadece, keşke ısrar etmeseydim ben de geleceğim diye..

Arkadaşlar cidden son kez söylüyorum, fotoğraftaki gibi karanlık bir hikayeden korkmadan okuyacaksanız devam edin, yoksa sakın okumayın, yaşadıklarımı yaşamayın bilinçaltınızda.

9 yıl önce lise son sınıfı bitirmiş girdiğim ilk sınavda bir tak yapamadığım için bir yıl daha denemeye karar vermiştim. istanbulda çok güzel bir lisede okudum, sahil kenarında olduğu için özellikle son sınıfta ilk dönem 24 gün yarım günüm ikinci dönem ise -3 gün devamsızlığım vardı, ikinci dönem 40 gün daha yarım gün olmasına rağmen herhalde son dönem süper liseyiz diye devamsızlıktan bırakmak istemediler bizi, ama yanlış hesaplamış züt laleleri, karnede -3 yazıyordu.. O günlerde bayağı gülmüştük bu duruma.. Anlayacağınız okula hiç bir öğleden önce gitmezdim ve hep sahillerde orda burda oturuyor hava iyiyse güneşi izliyor denizi izliyor olurduk. 10 kişiden oluşan kızlı erkekli bir grubumuz vardı ve yine yarım gün olacak şekilde hep okuldan kaçar birbirimizin evlerine giderdik. işte bu yüzden üniversite sınavında 100.000 civarı bir sıradaydım ve fizik kimya gibi gibimsonik bölüm okuyacağıma bir yıl sonra bir daha denerim demiştim.. işte ne ne olduysa o yaz oldu, çevremdeki herkes olan biteni unutmuş gibi davranıyor ama yaşadıklarım her gözümü kapattığımda gözlerimin önüne geliyor, şu an yazarken bile tüylerim ürperiyor ve hafiften titriyorum. Evet, aklımdan hiç çıkaramıyorum..