Beni bilen bilir kendi halinde yuvarlanıp giden hayatının orta dönemlerini yaşayan çağımın kalıplarını, geleneklerini reddeden, paraya tamah etmeyen, dolayısıyla toplumumda dikkat çeken biriyim.

Bakın ben hasta adamım. Gündüzleyin el feneriyle sokaklarda dürüst bir adam ararım, namımı işitmiş olan iskendere yol vermiş,tek varlığım olan su kabımı bile fazla bularak yere çalmış biriyim. Halkımdan özellikle kaymak tabakadan bir çok alay işittim, küfür yedim. Lakin dün yaşanan olay bardağı taşıran son damlaydı.

Atina’da pazaryerinden eski foruma doğru uzanan ancak tek kişinin geçebildiği dar bir sokak vardır, bilenler bilir. Birkaç eski dostla hasbihal ettikten sonra tam fıçıma dönüyordum ki,sokağın ortasında yüzündeki mağrur ifadeyle yürüyen kuyumcu Thrasymakhosla karşılaştım.Üstünde ipek dokuma himationu, boynunda geçen şölende delphi tapınağına verdiği sunaklardan dolayı takılan işlemeli kolyesiyle insanların gözünde tanrısal kudret edinmiş biri, benim gözümde ise hazların uyuşturucu etkilerinden kaçınmamış zavallı bir yağ külçesiydi. Birimizin yol vermesi gerekiyordu sokağı aşmak için…

Aramızda geçen diyalog şöyle:

T:(Yüzündeki ekşimeyle birlikte yüksek sesle) Ben bir köpeğe yol vermem!1!


B:Ben veririm…

işte o esnada olan oldu. Pazaryerinden kopan ‘ooooouuuoo’ gürültüsüyle birlikte bir insan seli akmaya başladı sokağa. Hatip Gorgias ilk tebrik edenlerdendi. Tüccar Tullius, manav Cato beni havalara atmaya başlamışken, babasını Spartayla yapılan son savaşta kaybetmiş küçük Titus önderliğindeki bir grup çocuk Thrasymakhosu ıslıklar eşliğinde taşlayarak limana kovalamaya başlamıştı.

Bu da böyle bir anımdır.