Çocuklara olayı tekrar anlattım. Bakın dedim beyler “Adam bana şekil yapıyor, bu karı böyle böyle birşeyler demiş, ama ne söyledi bilmiyorum. Başıma iş alacağım, hiç münakaşa etmeyelim gidelim polise verelim.” Lan oğlum dedi Samet, “Ne polisi kafayı mı yedin, gidersin oraya adam akıllı anlatırsın olayı, yanında da biz varız çekip de sıkacak hali yok dıbına koyim. Baktık atar yapıyor, giberiz belasını.” iyi dedim amk, hadi hayırlısı...

Park ettik aracı, yürümeye başladık pansiyona doğru. Hala ufaktan bi' tırsıyor, bizim çocukların “dıbına koyduk oğlum, dıbınaaaa. Bu akşam çıldırıyoruuuz.” konuşmalarına, “Ulan ciddi olun biraz, ben adamın yerinde olsam vermem dıbına koyim, hem satıcı olduğunu nereden biliyorsunuz? içici adam neden versin kendine aldığını?” tarzı sorularla karşılık veriyordum. Bir kaç kere dile getirdiğim fakat dikkatlerini çekemediğim bu depresif sorular, Eren’in “Kardeşim olmadı onun kanalını alırız, en azından yola girdik, anladın mı?” cevabıyla son bulmuş, güvensizliğimi pekiştirmişti. Seda’ya vurduğuma mı inanmıyorlardı, sanki her gün yaptıkları işmiş gibi olayın iki kelimeyle çözülebileceğini mi düşünüyorlardı bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardıysa o an, toplar üstüme çevrilmişti ve sırtımı yasladığım insanlar kendi kafalarını kırmanın peşindelerdi. Pansiyonun sokağına girdiğimizi sabah gördüğüm büfeyle farketmiş, terlemeye başlamıştım.