Tek başıma ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyor, ya başıma bir şey gelirse diye Eren’i de çağırmak istiyordum. “Gel akşam ararız.” cümlesi Eren’i "gibeyim pidesini, kapıyı çalar çalar gider amk.” dedirterek dışarı çıkartmıştı. Montu giymediğimi görünce “Üşürsün yarak başı, kışın ortasında ne bu güven?” deyip montumu bana uzatacaktı ki. “gibtir et ya. Benimkilerden giy bir tane” diyerek odasına gitti. is kokusunu almış olduğunu farkedip sırıttım. Botlarımı giymeye çalışırken hem merdivenler, hem de duvarlar dalgalanıyordu. “Aha dedim yannanı yedik, ben buradan inene kadar on kere düşerim.”

Dışarı çıkmıştım. Her yere gitmek, gerçekleşen her olayı izlemek istiyordum. Binalar modern çizgi roman çizimleri gibi italik, ancak gerçekci, insanlarsa etraflarındaki auramsı toz bulutuyla birer gezegen gibi duruyordu. Kimisi pembe, kimisi sarı, kimisi siyah olan bu toz bulutlarının en korkuncu yanımdaki adama, Eren’e aitti. Öylesine derin ve genişti ki etrafındaki bulut, ondan bir kaç adım uzaklaşmama sebep oldu. Sigara içmek istiyordum. Deli gibi sigara içmek. gibtir ya, sigaram montun cebinde kalmıştı:

-Eren, sigara versene bana.

Kapağı açıp uzattığı paketten sigara almaya çalışıyordum ama bir türlü bir tanesini tutupda ağzıma zütüremiyordum. Islak kalıp sabundan yapılmış gibiydi sigaralar, çabalamama rağmen kavrayamıyordum. Eren iki sigara alıp yaktı ve birini bana verdi. Ağzımda yılan gibi kıvrılan sigarayı tutabilmek için bir kaç kere elimi yakmıştım, acıyı sonuna kadar hissediyor, yanan hücrelerime zihnimde cenaze töreni yapıyordum. Kadınların topuklu ayakkabılarının sesini, kendi aralarında muhabbet eden bir kaç çocuğun muhabbetini, mağazaların birinde çalan tekno müziği... Kısacası dikkatimi cezbeden her sesi aynı anda algılıyordum. Eren “Gel hadi marinaya gidiyoruz.” diye yürütmeseydi beni, asla hareket etmeyi düşünemezdim. Tüm kaslarımın varlığını unutmuştum, kendimi seslere, görüntülere ve düşüncelere bıraktığım o anda.