Kapalı gözlerimin karanlığında bir silüet görüyordum, karıncalanan piksellerden oluşan bir gülen surat; ne bir rengi, ne de biçimi vardı, ekolanan, metalik bir ses tonuyla derin derin gülüyordu sadece. Kulağıma bir müzik sesi geldi, ve drop girdi... Sesler içimden geçiyordu, somutluğumu kaybettiğimi hissediyor, müzikle savaşıyordum. O an yüksek bir sesle, abi diyebildim... “Kapat şunu lütfen.” dıbına kodumun evladı ben arkanda can veriyorum, yannan mı var da beni tutuyorsun hala? Maltepe’ye geldiğimizi söyledi, arkadaşımın evinin adresini verdim. O sırada ne zaman, ne mekan vardı benim için. Cehennemdeyiz, hadi in deseydi taksici, cenneti ne ara geçtiğimizi düşünürdüm inerken.

Geldik kardeşim, iyi misin?

-iyiyim iyi. Dördüncü kata çıkarabilir misin abi beni?

-Ayıp ediyosun...