inşallah okuyan vardır arkadaşlar. aradan 1 ay geçti ben aynı hayalle devam ediyorum düşünebildiğim tek şey gülüşü. Geldi çattı bizim turnuvalar maçımız var saat 9.30 veya 10 du hatırlamıyorum futsal maçları futbol takımı çıkartmazdı bizim gibko okul. gözlerim bir an olsun ayrılmıyor stat girişinden tam karşı takımla tokalaşırken içeri girdi sapsarı ışıldayan saçlarıyla kokusunu hissediyordum sanki ayaklarım yerden kesiliyordu. Girdiğiniz ilk kavga gibi bi şey beyler attığınız ilk yumruk gibi o kadar heyecanlı en az o kadar rahatlatıcı. maç 3-2 bitti kazanmıştık ve 3. golü ben atmıştım. Yine davet ederken yaptığım saçmalığı yaptım ve bir an için gaza gelip elimle Merveyi işaret ettim. O andan başlamıştım düşünmeye ahmete yaptım yaa falan derim en yakın arkadaşım nihayetinde duş alıp çıktım dışarı arkamdan bi ses "bomontici" dedi ilk kez orda duydum adımı onun dudaklarında döndüm "o gol benim için miydi?" dedi bütün şirinliğiyle eridim bittim o an sanki "e evet" diyebildim. gülümseyerek "teşekkür ederim" dedi yanakları kızardı biraz gözleri aşağı kaydı. O zamanlar bilseydim aklımdan şu kelimler geçerdi eminim "sen bana bakmaya utanmaktan daha güzelini yaptın. Sana bakmamdan utandın. insan güzelliğinden mahcup olunca daha mı güzel olur?" diyemedim tabii. Yine aynı terane evine bıraktım ayrılmak istemiyordum yanından telefonumu çıkarttım cebimden fazla anlamıyordum o zamanlar internetten facebooktan kendini ekleyebilir misin diye telefonumu uzattım kıpkırmızı kesildi aldı ekledi ve hızlı adımlarla evine gitti. Bense eve gidene kadar kazıyamadım saçma sapan gülüşümü yüzümden..