Bayıldım mı bilmiyorum ama en son gözlerimi bir sedyenin üzerinde yatarken açtığımı hatırlıyorum. Katı suratlı, yorgunluk ve uykusuzluktan gözleri kan çanağına dönmüş bir doktor burnuma bir şeyler yapıştırıyordu. Korkuyla hatırlayamadığım acıyı vücudumun her hücresinde hissediyordum artık. Bağırıp ağlamaya başladım. Dedem başucuma gelip elimden tutup beni sakinleştirmeye çalışıyordu. O gece hastanelik olan tek kişi ben değildim babaannem de beni babamın kucağında görünce haklı olarak beni aşağı atacağını düşünerek korkudan bayılmış. Doktor gerekli müdahaleleri yaptıktan sonra ikimizi de müşahedeye almıştı. Zavallı dedem o gece bir benim bir babaannemin yanına koşturup durmuş sabaha kadar uyumamıştı. Sabah ikimizin de taburcu işlemlerini yapıp hastaneden çıkardılar. O geceden bana kalanlar, bir kırık burun, iki kırık parmak, bir çatlak kol, uzun bir süre etkisini üzerimden atamayacağım kekemelik ve akluofobi (karanlık fobisi) olmuştu.