ince telli zayıf saçlarımın kafa derimi yüzerek çıktığını hissediyordum. Babamın şefkatsiz elleri arasındaki çırpınışım evimizin giriş kapısına kadar sürdü. Saçımı bırakıp kapıyı açtı. Kolumdan tutup balkona sürükledi. O sırada elektriğin gelmesiyle üzerimde ki kızıllığı fark ettim. Burnumdan akan sıcaklık o anda anlam kazandı. Kanama yavaşlamış ama durmamıştı. Beyaz pijamamdan akışını izlerken babamın, o zamanlar ne anlama geldiğini bilmediğim onlarca küfür eşliğinde beni kucağına aldığını hissettim. Merhamet zerresi bulunmayan kollarıyla beni balkon korkuluklarının diğer tarafına taşıdı. Korkum boyumu aşmışken babamın beni silkerek “niye gebermiyorsun lan sen” dediğini duydum. O an oradan düşme ihtimalimin beni korkutmadığını fark ettim. Yaşıma rağmen ölümün sonsuz huzurunu istiyordum içten içe. Bu acıyı ve korkuyu dindirecek tek şeyin ölüm olduğunu düşünüyordum. Yanıldığımı, babaannemin çığlığından sonra anladım. Bu çığlık gecenin son çığlığı olmuştu. Dedem merdivenleri koşarak yukarı çıkıp beni babamın kucağından almış yaşadığım acıyı bir nebze olsun ona da yaşatmak adına olsa gerek babama sert bir tokat atmıştı. O gece hayatım tamamen değişecekti en azından bir süreliğine.