Acının dozu her saniye artıyordu sanki. Bu acıya, yüzümün ortasına yediğim yumruğun neden olduğunu anlamam biraz zaman almıştı. Gözlerimi zorlayarak açtığımda şaşkınlıkla, babamın karnıma doğru gelen tekmesini gördüm. Elimi refleksle karnıma zütürürken ikinci tekmenin elime geleceğini hesap etmemiştim. Aynı acıyı parmaklarımda hissettim. Buna bir son vermem gerekiyordu o anda yapabileceğim en iyi şeyi yaptım. Hissettiğim acının desteğiyle avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım. Her çığlığım, babamın ağız dolusu küfrünü susturarak gecenin karanlığını kaplıyordu. Bu yaptığımın onu daha da sinirlendireceğini düşünememiştim o anın telaşıyla. Buna tepkisini, beni saçımdan tutup sürükleyerek fazlasıyla gösterdi. O an sadece bu acıyı dindirecek, beni bu korkudan çekip çıkartacak bir kurtarıcı bekliyordum. O anda ağabeyimle ablamın çığlıklarıma uyanıp koşarak geldiklerini gördüm ne yazık ki kurtarıcım onlar olmadılar ne o gece ne de o geceden sonra.