beyler yaklaşık 1-2 hafta önce bulunduğum şehrin merkezinden baya uzak bir yerde tarla dağ bayırın olduğu kırsal bir alanda 2 anne köpek ve 20 ye yakın yavru buldum. Tesadüfen oradan geçerken yol kenarında gördüm indim yanlarına gittim.Çoğu titriyordu. Muhtemelen anneler de dahil hepsi açtı. Neyse gittim yanlarına biraz durumlarına baktım içim çok acıdı cebimde 10 liraya yakın para vardı tekrar şehre döndüm bimden 5 kutu süt 2-3 tane de ekmek aldım tekrar köpeklerin yanına gittim. Kendim odunlarla toprağı kazdım zaten yağmur ve kardan dolayı yumuşaktı biraz derin bir oyuk açıp içine de bidonu boydan yarıp süt doldurdum yerleştirdim. Yarım saat kadar takıldım sonra ayrıldım çünkü ben gelince anneleri falan kaçmıştı onlarda yesin dedim. içimden de 2-3 güne tekrar gelirim hem bu sefer yüklü bir şeyler getiririm diyodum. Neyse eve gittim ama gece kafamı yastığa koyunca içim rahat etmedi uyuyamadım.Çünkü aşırı soğuk vardı ve yavrular anneler hepsi açtı muhtemelen çoğu da ölecekti. Sabahı zor ettim. Hemen kasabın birine gittim analarına kemik alacaktım biraz düşkün görünmüştü gözüme. Kasaba vardım olayı anlattım adam bana direkt biz de kemik bulunmaz dedi kestirip attı.Bi şey diyemedim sinirle çıktım dükkandan başka kasaba uğradım. Hepsi de farklı bahanelerle bedava kemik vermek istemediler. Hatta çoğu giblemedi bile. Neyse dedim fırına gideyim ordan bayat ekmekleri alırım sonra da sütle yine karınları nı doyururum dedim. Fırına gittim durumu anlattım herif bayat ekmek 50 kuruş işine geliyorsa dedi. Oradan da almadım başka da fırına uğramadım daha fazla sinir olmayayım diye. gittim anladım benden başka bu köpeklere yardım etmek isteyen olmayacaktı. Sonra markete .10 tane somun ekmek aldım 4-5 kutu süt 1 tane de küçük tavuk aldım. Vardım köpeklerin yanlarına.2-3 tanesi ölmüştü anneleri altına almış yatıyordu. Kalanların önüne koydum sütü ekmeği analarına da tavuğu parçalayıp verdim. Onlar oyalanırken bir ağacın altına çuvaldan yastıktan battaniyeden derme çatma kulübe yaptım.Çünkü kar bastıracaktı ve ben her gün bunların yanında olmayacaktım başlarını sokacak bir yerleri olsun dedim.Ölenleri de gömdüm. Kalanlar hastalık kapmasın diye.1-2 saate ayrıldım yanlarından. Hepsi o kadar sevimlii o kadar hayat dolulardı ki yanlarına kıvrılıp yatasım geldi. Günümüz annelerinden daha anne insanlarından daha insan olan bu köpekler bana bir kez daha asıl hayvanların bizler olduğunu gösterdi.Şimdi kar yağışı bastırdı umarım hiç kayıpsız bu günleri atlatırlar ve bir gün bizim yüzümüze ne kadar hayvan olduğumuzu bir başka yerde çarparlar.