Alacakaranlık. Belki de ölüyorum. Uğursuz şekiller yatağımın etrafını çevreliyor: kalp monitörleri, oksijen tüpleri, serum şişeleri, plastik boru sarmalları- ölümün bağırsakları. Göz kapaklarımı kapatıp karanlığa süzülüyorum.

iki elimi sallayıp herkesin duyabileceği kadar yüksek sesle bağırıyorum, "Anne! Anne!" Tam o sırada vagon ileri atılıp koyu karanlığa açılan iki kanatlı kapıya çarpıyor. Karanlık tarafından yutulmadan önce olabildiğince arkama yaslanıp tekrar sesleniyorum. "Anne! Nasıldım anne? Nasıldım?"

Başımı yastıktan kaldırıp rüyanın etkisinden kurtulmaya çalışırken bile sözcükler boğazıma yapışıyor: "Nasıldım anne? Nasıldım?"