Özgenin kaburga kemiklerin de emniyet kemerinden dolayı çatlamalar olmuş.
Üzülerek söylüyorum ki
“Bacağındaki kırıklardan ve ezilmelerden yürüyememe riski var” dedi.
Yaşadığına sevinsem mi yürüyemeyeceği için üzülsem mi bilemedim.
Sözlerine devam etti doktor.
“Şuan için tek yapmanız gereken şey dua etmek.
Daha konuşmak için çok erken, eskisi gibi yürüye bilirde belki fizik tedavi görecek.
Dedim ya zaman gösterecek bazı şeyleri” dedi ve gitti.
O gün sürekli hastanede idim.
Özgeyi göremedim.
Yavaş yavaş akrabaları gelmeye başladı.
Yeliz ve babası gitti.
Onur ve ben kaldık.
Babası bir an kötülendi.
Onu gözlem odasına aldılar.
“Onur artık gidelim kardeşim” dedi.
Gidemedim beyler. Korktum, Nihalin dediği gibi ben gidince Özge ölecek sandım.
Onur da gitmedi amk kovdum oda gitmedi “sen gitmiyorsan bende gitmem” dedi.
iş yerine telefon açtım, durumu anlattım gelemeyeceğimi belirtip izin aldım.
Günler bu şekilde geçti beyler.
Kaç gün geçti hatırlamıyorum.
Özgeyi normal odaya aldılar.