“Mert” dedi sustu.
Ağzından çıkacak söze bakıyordu çünkü her şey ya tamamdı. Yada devam.
Arkadaşlığımız sürerdi hayır dese bile. Daha doğrusu benim için.
“Ben ne diyeceğimi bilemiyorum çok ani bir teklif oldu bu.
Hayır demiyorum, yüzün düşmesin ama gelecek diyorsun.
Evlilik diyorsun, ben sana bugün umut verip yarın gitmek istemem
mutlu olmazsam, mutlu olmazsak.” Dedi.
Ne evet demişti nede hayır.
“Benim liseli aşıklar gibi kaybedecek vaktim yok Özge.
Bundan sonra ya sen olursun, ya da uzun bir süre kapatırım kalbimi aşklara.
Sana hemen evet ya da hayır de demiyorum düşün.
Evet, bir yerden bakarsan da bu bir evlilik teklifi.” Dedim.
“Bana biraz müsaade et Mert.
Şuan evet derim seninle bir şeyler yaşamak isterim ama seni yaralayan olmak istemem.
Kabuk bağlamış yaralarını kanatmak istemem.” Dedi.
Fazla uzatmadım beyler “Peki” dedim sadece.
Özgeye aşık değildim, aşık olamazdım zaten şuan için.
Ama Özge benim için bir arzu yada heves de değildi.
Ben onu daha yakından tanımak tanıdıkça aşık olmak istiyordum.
içimde reddedilme korkusu zerre kadar yoktu.
Özgenin gelişi çok şey değiştirdi ama gidişi gelişi kadar çok şey değiştirirmiydi bilmiyordum.
Onunla ben sevgili olmak istemiyordum. Onunla ben Hayat olmak istiyordum.
Belki de benim yapım böyleydi sevdim mi ya tam seviyordum yada hiç sevmiyordum.
Cafeden kalktık ben özgeyi evine bıraktım.
Eve gidince bir şey yapmadım vurdum kafayı yattım.
Sabah telefonuma baktığım da Özge tarafından geceden atılmış bir mesaj gördüm.