Esmadan alışkanlık kalmıştı galiba, Özgeden önce gelmiştim cafeye.
15 dakika kadar sonrada Özge geldi.
Biraz muhabbet ettik.
Daha sonra konuya geldim ben.
“Özge sana Söyleceklerim ne kadar doğru yada ne kadar yanlış senin için bilemiyorum.
Bu bundan sonra ki arkadaşlığımızın seviyesini belirleyecek.
Ben sana kendimi tanıttım.
Yaralarımı sar demiyorum sana çünkü bunu diyecek hakkı bulamıyorum kendimde.
Benim yaralarım kabuk bağladı.
Bu yaralarımı birde sen kanatmazsan, Seninle geleceğimi kurmak istiyorum.
Geleceğime senin gibi bir hediye vermek istiyorum.
Geleceğimizi birleştirmek istiyorum.
Şuan seninle sevgili ileride bir birini seven bir eş olmak istiyorum sana. dedim.
Özge bu sözleri benden beklemediği için bir şey diyemedi.
Gözlerinde mutluluk vardı.
Ya gönlü ne diyordu bu işe.
Ortama bir anda sessizlik hâkim oldu.
Hemen cevaplamasını beklemiyordum zaten.