“Evet, isteğim var Esmayı getir” bana dercesine baktım.
Daha sonra gözümden yaş aktı iki damla.
Garson ne düşündü bilmiyorum o an.
Garsonda gitti.
Ayağa kalkmak istiyordum ama adım atacak peşinden koşacak gücü bulamıyordum kendimde.
Yavaş yavaş kendime gelmeye başladım.
Kalbim atmak istemiyordu sanki o kadar çok yavaşlamıştı ki.
Ve o kadar büyük bir acı konmuştu ki üzerine.
Sanki bir fil gelip oturmuştu.
Çıktım cafeden hesabı ödeyip.
Nereye gideceğimi bilmiyordum.
Cafeye yakındı her zaman ki buluştuğumuz park.
Ayaklarım beni oraya zütürdü.
Hemen hemen her zamanki oturduğumuz yere oturdum.
Düşünmek istiyordum.
Noldu ne değişti kim hata yaptı önce suçu kendimde aradım ama bulamadım.
O perişan halim ile şahin abinin orada buldum kendimi.
Şahin abi “Neyin var” diye hiç sormadı.
Direk rakıyı aldığım ile eve gidip içmem bir oldu.
Ağladım amk hıçkıra hıçkıra ağladım. Gözyaşlarım akmayana kadar ağladım.
Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde defalarca öldürüp öldürüp dirilten gecesiydi.