iyi beyler varmış bi kaç kişi şu şuku olayından vazgeçtim kimse yokmuş gibi hissediyorum kimse tepki vermeyince her parttan sonra bi yorumlarınızı alayım devam ediyorum

Özlem karşımdan geliyordu çok heyecanlanmıştım özlem ile ilk iş hayatınıda çıkartıyorduk çok güzel günler bizi bekliyordu okullar açılmasına bir hafta kadar birşey varken benim yıkılma ânım olarak tabir ettiğim gün gelmişti. Özlem ile birgün etrafı süpürdükden sonra konuşuyorduk ben biryere gidip gelmiştim nusret abinin işi çıkmıştı o yoktu gidip geldigimde özlem yerde yatıoyrdu baygın bir şekilde bayılmıştı sanırım sıcakdan diye düşündüm kafasına elimi uzattım ve yanıyordu dişinden hafif kanama geliyordu hemen tedirginleştim hemen kolonya bulup kendine getirmeye çalıştım öyle oldu ne oldu diye sorduğumda bilmiyorum cevabını vermişti pek zorlamadım fakat ne oluyordu? düşünmeye başlamıştım ve akşam saat 11 civarında köşeme biramı alıp gitmiştim özleme söz verdiğim halde acı çekiyor gibiydim dayanamıyordum ve gittim özlzemin sesini duymak istedim ve annesini aradım özlemle görüşmek istediğimi söyledim o ise hastanedeyiz nikogibenroman dedi korktum hangi hastane dedim olayı dinlemeden özel akdeniz hastanesini koştura koştura gittim saatin kaç oldugundan haberim yok idi özlem içerde ve doktorlarda içerdeydi annesi ablası ağlıyor babası ortalıkda yokdu doktor çıktı ve o cevabı söylediginde o an canımdan bir parça kopmuştu özlem kanserdi.. kan kanseriydi... yıkılmıştım o an bütün ağırlıklar çökmüştüm oldugum yere bayılmıştım yine sakinleştirici yemiştim kaç defa oldugunu hatırlamıyorum sakin olamıyordum her gitmesine sakinleştiricinin dozunu arttıroyrlardı ben artık canımın bir parçasını hissedemiyordum özlem ellerimden kaçıp gidiyordu ve babası geldi çözüm yolunun olabiliceğini söyledi doktor ben ise yere kapanmış şekilde ağlıyordum doktor yurt dışında tedavi görebilecegini söyledi babası apar topar ayrıldı nereye gittigini bilmiyorum fakat sonradan ögreniyordum babası yüklü miktarda para çekmişti yurt dışında tedavi görecekdi Allah o anı size yaşatmasın.. ben ağlıyordum annesi ablası perişan haldeydi herkes kafayı yemişti fakat bu çok ağırdı küçük yaştaydım hastanede 1 gün kaldım özleme bakarak geçirmiştim ve ardından eve gittim evde tavana bakıyordum neden ben Allahım diyordum dua ediyordum özleme olmuyordu hergün git gide durumu kötüleşiyordu yavaş yavaş saçları dökülüyordu vitaminsiz idi babası 1 hafta sonra özlemin yurt dışına gidecekdi fakat hangi hastane nereye oldugunu söylemeden apar topar gitmişlerdi ve birdaha göremeyecekdim özlemi hayatım kararmıştı sevdiklerimi elimden alıyordu hayat denilen illet her gece kâbuslar görüyordum bunalmıştım intihara dahi kalkıştım fakat özlem üzülürdü okullar açılmıştı ben dalgındım 1 ay öyle geçti annesini aramıyordum oda beni aramıordum ben özlemi artık çok özlemiştim..