Her şey çok kıymetliydi benim için o zamanlar.
Sürekli liseliler gibi buluşmak el ele göz göze bakmak istesem de olmuyordu.
Her şey iyi gittiği için evlilik hayali bile kurardık beraber.
Ortalama 2 sene falan geçmişti tanışmamızdan bu yana
Esma artık çalıştığı için ailesinden para almıyordu bile.
Üstüne onlara para veriyordu.
Para insanı değiştirmiş sözü aslında doğru ben Esma ile onu daha iyi anladım.
Ben her zaman buluştuğumuz cafeye gidelim istiyordum.
ya da her zaman ki gittiğimiz parka falan ama o artık.
Restoranlara gitmek istiyordu.
Giyimi kuşamı değişmişti, ona “artık değişiyorsun” dediğim de ise.
“iş hayatındayım artık böyle giyinmek zorundayım” diyordu.
Giyindiğine bir şey demiyordum ama benim yanıma geldiğinde benim Esmam olarak gelmesini istiyordum.
Ne kadarda safmışım. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum
Ondaki değişimin farkına varmak bile istememişim.Bu kabuk değişmesini bile görmezden gelmişim.
Artık evlilikten bile söz açmaz olmuştu.
Ben bunu hala işsiz olduğum için beni zora sokmamak için yapıyor sanmıştım o zamanlar.
Seviyordum beyler size bunları şuan ki sizin de gördüğünüz şekilde açık açık anlatıyorum.
Ama o zamanlar seven bir mal olduğum için görmüyordum ya da bazı şeyleri görmezden geliyordum.
Yani benden soğuma ya da istemiyormuş gibi davranmaları falanda yoktu.
Gayet ilk tanıştığımız şekil muhabbetini ederdi ama bazı şeylerde değişimi olmuştu.
Bir müddet sonra buluşmalarımız ayda 1 kere olmaya başlamıştı.
Telefonda konuşuyorduk ama bu yetmiyordu bizim için yada benim için.
Ama bu benim için hiç önemli değildi evlenecektik, bir ömür boyu birlikte yaşayacaktık.