Geri çıkmak için tam dönüyordum ama Nihal el etti ufak bir de seslendi.
• Mert buradayım diye.
“Hay mertini gibeyim” dedim. içimden.
Artık Nihalin olduğu masaya doğru ilerledim.
Sağ çaprazda oturan Esma ve kocasına baka baka ilerledim.
Esma ile göz göze geldik, bana sanki “Naber lan yarağım” dercesine gözlerimin içine bakıyordu.
Şunu net söyleye bilirim ki, aslında o kadar da çok yakmadı canımı,
kanıma da dokunmadı değil ama “ben Esmayı o tepede bıraktım” dedim içimden.
Bu tür hareketleri ile de ölümünü daha da kolaylaştırıyordu benim içimde.
Yüzüm asık bir şekilde Nihalin oturduğu masaya gelmiştim.
• Merhaba, hoş geldin mi? desem Noldu mu? desem bilemedim, dedi.
• Sen mi söyledin burada buluşacağımızı dedim.
• Kime dedi.
• Sağ çaprazına bak anlarsın dedim.
Ayağa kalktı, sağ tarafa doğru baktı.
• Ne işi var bunun burada, konuştuk bugün 3-4 saat önce falan ama buraya niye gelmiş dedi.
Esma benim yanıma gelirken, anlaşılan Nihal ile konuşmuş.
Bizim saf da Esmaya anlatmış.
Dikkatimi çeken ise Esmanın yüzünü ilk defa bu kadar nefret ve kinle bana bakarak görüyordum.
• eee dedi ne yaptın bugün dedi. Nihal.
• Annemi bıraktım, oradan biraz huzuru bulmaya gittim, ama huzurumu Esma bozdu dedim.
• Nasıl yani dedi. Şaşkın bir yüz ifadesi ile.