Kıkırdamalar ve fısıltılar giderek çığlıklara dönüşüyor ve odadaki karanlık, lüsid bir devinimle aydınlanıyordu. Artık o , Ezrikarumalı bir diplomat değildi. Olması gereken kişiydi; kadim bir soyun evladı;Kara Prens... Kyafu... Düşmüş bir iblis ve uyanmaya çalışan bir günah.

Orgazmın doruğundaydı ve karanlığın pençeleri tenini yırtarak zihnine ulaştı.

Kyafu, bir şeyin içindeki her şeye, her şeyin içindeki bir şeye dönüşmüştü. Zihnine, Kaos'un Mabedine yuvarlandı. Kendi başına inşa ettiği o imajik tapınağa . Bilmecelerle dolu odalardan geçti. Kanlı ve ıslak imgeler gördü ve ona ulaştı. işte oradaydı;cadı... Boedica. Kainattaki tüm arzuların aşkına onu istiyordu.

O oradaydı, kızıl ve siyah güllerin arasında, turuncu bir rayihanın içinde, kızıl bir aurayla sarılmış ve soğuk aynalarda öpülmüş. Gülümsüyordu,teni kızarmış bir şeftali gibi sıcaktı, gözleri sert bir likör kadar hem tatlı hem de sertti.

Ona ulaşmak istedi, uzandı. Fakat geri itildi. Kader onu bir kez daha yendi ve Kyafu, tüm Kainata o gece savaş açtı.

Tapınağın kadim hücresi, onun davasının başlangıç noktası olmuştu...