*
ve en zor an gelmişti işte.
sırada cemil usta, emrah ve gamze vardı.
emrah'ı arayarak 3'ünün de kayığa gelmelerini istedim.
emrah neden diye sorsa da telefonda bi şey demedim.
eylül sürekli aramasına rağmen hep bi şekilde yalan uydurdum.
nişandan sonraki tatil yalanına onu da inandırdım,
"bu tatile gidebilmemiz için önce halletmem gereken işler var" diye avuttum eylül'ü,
"yarın nişanlım olacaksın bi gün daha sabret" dedim beni yanında isteyen eylül'e yalandan.
akşam 10 gibi buluştuk kayıkta.
cemil usta ilk defa geliyordu bizle buraya.
onu böyle çağırmak garip olmuştu ama hepsine tek tek edilemeyecek kadar ağırdı bu veda.
ve bu veda için de çok güzel günler geçirdiğimiz bu kayıktan daha uygun bir yer olamazdı.
yarınki nişandan falan konuştuk yalandan.
normalde benim de olmam gerektiği kadar mutluydu hepsi.
ama sonra farkettiler bendeki halleri.
cemil usta açtı lafı.
-neyin var evlat senin. dedi
uzun bir sessizlik çöktü denize.
hepsiyle tek tek göz göze geldim.
-gidiyorum ben usta. dedim
yüzlerindeki gülümseme kayboldu bir anda.
-o ne demek. dedi cemil usta.
-olmadı usta, yapamadım eylül'le, onun ateşi tekrar yaktı beni, kopamadı o huur çocuğundan, öldürdü bizi, yıktı bizi, kaldık altında, kalkamadık altından. dedim
-açık ol lan, ne oldu. dedi emrah.
çok fazla detaya girmeden başladım anlatmaya,
ben anlattıkça onlar hüzünlendi.
gamze çoktan ağlamaya başlamıştı bile.
sözlerimi,
-bugün size veda ediyorum, nereye gideceğimi bilmiyorum ama yarın sabah umut'u da alıp gidiyorum. dedim
cemil usta bakmıyordu bile yüzüme.
emrah yumruğunu sıkmış yere bakıyor, gamze ise ağlıyordu.
beni anlayıp anlamadıklarını henüz bilmiyordum ama emrah'ın
-in lan aşağıya. diyip beni tartaklamasıyla anlamıştım özellikle emrah'ın beni hiç anlamadığını.
onun zoruyla indim kayıktan.
cemil usta da gamze de hiç bi şey diyemeden bakıyordu bize öylece.
emrah vurmuyordu ama tartaklıyordu beni,
yakamdan çekiştiriyordu.
-bak bana. diyerek pantolonunun paçasını kaldırdı emrah.
dizindeki yarayı gösterdi.
-hatırlıyor musun bunu. dedi
dün gibi hatırlıyordum ama "hatırlamıyorum" dedim daha fazla kahrolmamak için
-dur ben sana hatırlatayım beynini gibtiğim, senin çalınan bigibletini ararken atladığım bahçe duvarından düştükten sonra oldu bu yara, bak hala izi var. dedi
tutamadım kendimi. süzüldü gözümden yaşlar.
emrah delirmiş gibiydi.
diğer bacağını açtı.
kaval kemiğindeki boyuna çiziği gösterdi.
-ya bu, bunu hatırlıyor musun dıbınakoduğum. dedi
-hatırlamıyorum. dedim aynı sebepten dolayı.
-bunu da ben hatırlatayım o zaman, cemil ustadan aldığımız bayram harçlığıyla aldığımız saçmalı tüfek vardı ya hani, içi boş sanıp sıkmıştın ayağıma, sonra ben de dövmüştüm seni hani. dedi