*
ama bu sefer annemlere uğramadan dönmeyecektik.
tatil dönüşü tuttuk tarsus'un yolunu.
şehit ishak mahallesine,
o duvarları çatlak mavi kapılı eve geldik,
ananemin evine geldik,
geldiğimiz çok iyi olmuştu. çünkü ananem de artık son zamanlarını yaşıyordu.
onun da gözleri masmaviydi.
ben gözlerimi ondan almıştım.
boncuk nine derlerdi ona mahallede.
önce ben sonra eylül öptü ananemin elini.
ananem beni gördüğüne çok sevinmişti.
-gelin kızımız bu mu. dedi ananem.
-ananeee. diyip utansam da aldırış etmedi ananem.
-evet anane, gelin kızın. dedi eylül göğsünü gere gere.
daha önce aramızda evlilik lafı geçse de ailem tarafından ilk defa gelinleri olarak görülmüştü eylül.
o da ben de çok mutlu olmuştuk.
2 gün kaldık orda.
doya doya vakit geçirdik annemle, ananemle, teyzemlerle.
hepsi de çok sevmişti eylül'ü
veda vakti gelmişti.
ananemin elini öpüp evden çıkacaktık ki herkesi çıkarttı odadan ananem.
bi tek benle eylül kalmıştık ananemin yanında.
ananem bizim de yardımımızla yattığı yataktan kalktı.
yatağın altından eski ve küçük bi sandık çıkarttı.
sandığı açtı.
içinden bir kutu çıkarttı.
kutuyu da açtı,
kutunun içinden bir kolye çıkarttı.
biz "o ne anane" dememiştik ki
-bu kolye, dedenin evlenirken taktığı kolye ömer, ahtım vardı, ilk gelinime takacaktım, ama benim çok vaktim yok, düğününüzü göremem, bunu vermeden gidersem gözüm açık gider. dedi ananem.
ananemin söyledikleri ve ölüm gerçeği bizi üzse de yapacak bi şey yoktu.
bu laftan sonra almamak olmazdı.
ananem bana vermeden kendi elleriyle taktı eylül'e kolyeyi.
ucunda mavi bi boncuk olan, altın, eski ve maddiyatını gibtir et manevi olarak çok ama çok değerli bi kolyeydi bu.
-bu kolyenin adı boncuk, deden boncuğum diye severdi beni hep, o verdi bu kolyeye o ismi. dedi
o kolye o günden sonra eylül'e her baktığımda onu müstakbel eşim olarak görmemi sağlayacaktı.
ananemle sıkı sıkı vedalaşarak ayrıldık o evden. döndük izmit'e.
ben 2. sınıfa başlamıştım eylül okulu bitince yapması gereken stajı yaparken.
başlarda babası karşı gelse de sonra kızını üzmemek için izmit'te ayarlanmıştı eylül'ün stajı.
yakın zaman sonra kaybettik ananemi.
o kolyenin eylül'ün boynunda olması tek tesellimizdi.
ama ölüm allahın emri, defnettik ananemi.
sonra izmit'e döndü annem.
kötü kenan ve mine teyze ailemle tanışmak için bize geldi.
yemeğe davet etmiştik onları.
annem fakir olduğumuz için çekinse de ben ne olursa olsun kendisiyle gurur duyduğumu söyleyerek rahatlatmıştım onu.
onlar kadar olamasa da biz de çok güzel ağırlamıştık onları.
bi şekilde onlar da sevmişti bizi,
şükrettim allaha hep,
çok zor zamanlar geçirdikten sonra sonunda gülüyordu yüzüm.