*
-işte misin. dedim
-hayır. dedi kısık sesle.
eylül'ün hala orda olduğunu anlamıştım ama sordum yine de.
-eylül orda mı. dedim
-burda ama uyuyor. dedi
-sen niye işe gitmedin. dedim
-bırakamadım eylül'ü, çok kötüydü. dedi
-düzelir inşallah. dedim umursamaz gibi görünmeye çalışarak.
-yanlış yapıyosun ömer. dedi aysel
-ne gibi. dedim
-yanlış anladığın şeyler var, kızın bi günahı yok. dedi
-seni de mi kandırdı. dedim alaycı bi tavırla ama içten içe aysel'in dediklerine deli gibi inanmak isteyerek.
-ömer bırak anlatsın, inanıp inanmamak sana kalsın, ama böyle olmaz. dedi
haklı olduğunu biliyordum ama ben de inanmaktan korkuyordum ya zaten.
tepkisiz kaldım, cevap veremedim.
-3 gün sonra final sınavı var, seni görmeden de dönmeyeceğini söylüyor. dedi aysel.
"işte bunu demicektin aysel" dedim içimden.
eylül'den o an için nefet etsem de o benim hiç bir zaman düşmanım olmamıştı, olamazdı.
ne olursa olsun onun kötülüğünü isteyecek son insandım.
buna izin veremezdim.
sınavına girmeyecek olmasına göz yumamazdım.
-eylül uyanınca bana mesaj atar mısın. dedim.
-tamam. dedi ve telefonu kapattık.
tam 1 saat sonra geldi beklenen mesaj.
bu salağın işi belli olmaz,
başka anahtarı falan yoktur diyerek evin anahtarını da yanıma alarak çıktım evden.
ana yola kadar yürüdüm,
ordan dolmuşa bindim.
bizim mahallenin girişinde indim dolmuştan.
biraz mesafe vardı.
10 dakika kadar yürüdükten sonra geldim aysel'in evine.
cesaretimi topladım önce kapıda bi süre.
sonra kapıyı çaldım.
aysel açtı kapıyı.
ben içeri girerken önceden hazırlanmış olan aysel benle eşzamanlı çıktı evden.
işe girmemişti zaten, bu saatten sonra da gitmezdi, tek amacı rahat konuşabilmemiz için bizi yalnız bırakmaktı. "eyvallah" diyerek girdim içeri. ev leş gibi sigara kokuyordu.
içeri girdiğimde koltukta oturmuş beni bekliyordu eylül.
her şeye rağmen gözlerinin içi güldü beni görünce.
ama ben gülemedim lan beyler, bu sefer güldürmemişti eylül.
selamlaşamadık.
-oturur musun. oldu ilk lafı.
dediğini yaptım. tam karşısına oturdum.
gayet sakin görünüyordu eylül.
bi süre bana baktı öylece, özlemiş gibi baktı hem de.
ben de deli gibi özlemiştim ama bakamadım yüzüne.
bakmak istemedim dayanamam diye belki de.
sonra eylül yanında duran çantasına attı elini.
göz ucuyla takip ediyordum ne yaptığını.
ilk sayfasında "Prensesin Günlüğü" yazan bi defter uzattı bana,
ve kaderimin, adı "Gerçekler" olan 3. sahnesi başlamak üzereydi...