rüzgarlı bir gündü dedim dur bi uçurtma yapayım. tabi amk hava rüzgarlıysa uçurtma yapılır kafa buydu o zamanlar. ama el becerisi 0 bende. iş eğitiminden kalan tek adamdım ilkokulda düşünün. girdim evin yanındaki ardiyeye, çıta falan aradım. buldum kör topal bişeler aklımca uçurtma olucak işte bulduklarımdan aq. neyse nerden bulduysam da çivi mivi buldum keser falan derken ortaya gibimtrak bişe çıktı. çadır muşambası ile sardım bu çaktığım çıtaları en son. o ara da rüzgar iyice sertleşti. hadi bismillah dedim açık alana çıktım bir elimde uçurtma diğer elimde ipi ve ipin devdıbının sarılı olduğu küçük sopa var. uçurtmayı yere bıraktım hızlıca koşmaya başladım rüzgarı cepheme alarak. sert ve şiddetli rüzgarın direnciyle havalanmaya başladı benim uçurtma; bir heyecanlandım sormayın o ara aha dedim oldu bu iş. tam ipi boşlatıp biraz daha yükselsin diye hamle yapayım derken uçurtma sağ yaptı sol yaptı bir kaç kere olduğu yerde döndü ben de izliyom olanları. o an rüzgar ters döndü uçurtma şimşek gibi geldi benim kafaya bildiğin balyoz gibi indi amk. ben ne olduğunu anlayamadan yere serildim. içimden de diyorum dıbına koyim uçurtma çarparak ölen ilk insan olucam gibeyim talihimi, okulda sufi uçurtma çarptı da öldü diye dalga geçicekler falan kafamdan neler geçiyor. uçurtmayı orda bırakıp koşarak eve gitmiştim hem ağlıyor hem sövüyordum. kimseye de anlatamamıştım, o gün bugündür uçurtmalardan da nefret ederim zaten.