Yürürken kafamda acaba annem ne yapti bugun ne yicez akşama diye düsünup yemekten sonra erkenden yatma planlari yapiyodum. Düsünceler içinde sokağimiza girdim. Evimiz sokağin sol hizasinda ortalarda biyerdeydi.4 katli bi apartmanda ilk katta oturuyorduk. Alttada ufak bi bodrum vardi. Neyse 10-15 sn lik bi mesafe kaldi kapiyla aramda. Açtim diş kapiyi girdim. Hiç ses yoktu normalde ya tv sesi ya annemin mutfakti yemek yaparken cikardigi kaşik bicak sesleri yada kücük kardeşimin viziltisi illaki olurdu. Neden boyle sessizlik var amk diyerek çaldim kapiyi. Açan olmadi ilkte şaşirdim baya. Kardeşim ceyda kapı açmaya çok merakliydi firlar açardi hemen , o açmasa annem açardi illaki. Söverek çikardim anahtarimi soktum yuvasina ve açtim kapiyi yavaşca o siradada tekini çikarttiğim ayakkabimin diğerini çikartmakla meşguldum. Açtim kapiyi girdim içeri montumu astim askiya bi seslendim hiç ses gelmedi. Salona ilerlememle hayatimin şoku ve şaşkinliğiyla birlikte inanilmaz bi çaresizlik ve korku kapladi her yerimi. Annem kanepede oturmuş gözleri fal taşi gibi büyumus gozlerinden yaşlar akiyor ve titriyo. Elinde yillardir kullandiğimiz ekmek biçagi kanli şekilde. Sımsıki kavramiş biçaği. Hemen koştum yanina anne anne dedim. Hiç tepki vermedi Şoktaydi galiba. Hafifçe tokatladim ama ben bile kendimde değildim beni kim tokatlicakti ? Su falan serptim yüzüne hafiften kendine geldi ağlamaya basladi. Babamin yerde yatan kanlar içindeki cesedine bakarak kekeleyerek biseyler soylemeye çalişiyordu ama ağladiğindan anlamiyordum