bazen böyle aklıma bir anda geliyor gene içim sızlıyor insanlıgımdan yaşadıgım hayattan utanıyorum. insan büyüdükçe duyguları daha güçsüz oluyor kücükken duygulandıgın bi şeye büyüdüğün zaman giblemiyorsun şuan ben aynı şeyin 100bin katını da görüyorum ama umrumda bile olmuyor. şuan dışarı çıkın üstü başı yırtık milyonlarca suriyeli sokaklarda ama içim gram sızlamıyor aksine o dıbına kodugum cocuklarını gördükce başkalarını suçlayıp sinirleniyorum.

neyse anıma döneyim:

memleket piknikleri olur her yıl toplanıp memleketliler mangal piknik yaparlar, ama bayağı büyük organizasyon her sene yapılır.

bi sene bizde gitmişiz ozamanlar cok kücügüm amk 7-8 bile değilimdir galiba. herkes mangal yapıyor et kokuları yükseliyor havaya karışıyor millet egleniyor ben de top oynamaktan sıkılmışım oturup etrafı süzüyorumm a.q gözüm herkesten sonra gelen aileye takıldı. izliyorum böyle. sofra serdiler yere. abiler o an hala gözümün önünde gözlerim doldu niye bukadar etkilendim bilmiyorum ama samimi söylüyorum kötü bi şey olmamasına ragmen o an ki cocukluk ruh halime işlemiş durumda. peynir zeytin çıkardılar sadece mutlu mesut yediler yemeklerini her sofrada mangal yapılıyordu cok tuhafıma gitmişti amk o an cocukluk aklımla okadar çok üzülmüştüm ki elimden bi takta gelmedi. hayata küfür etmiştim. şimdi de ediyorum ananı bacını gibiyim hayat. düşünsenize her sofrada etler kolalar börekler çörekler var bi aile cocuk baba kadın zeytin peynirle. ulan ciddden bunları söylemek gösteriş veya acımak değil amk öyle mutlu olmaları bile diğer herkesten üstün olmalarını gösteriyor. ama cidden şuan duygularımı yazamıyorum