Biraz sonra hastanenin merdivenlerinden inerken bulmuştum kendimi aşağısı karanlık ve fazlasıyla soğuktu. ilk kez bir morg'a girecek ilk kez bir ölü görecektim. Üstelik bu ölü babamdı. Morg da bizi, gerçekten bütün duygularından arınmış, kel tıknaz, top sakallı bir adam karşıladı. Doktor seslendi;
-Erdem bey, Alparslan kılıç i göreceğiz.
Erdem bey hiç tepki vermeden babamın bulunduğu yere yöneldi. Dolaba benzer yerlerden birisini açtı. "Burada !" Dedi
Korkuyordum, fakat yapacak hiç bir şeyim yok tu.yanaştım... bu babamdı istemsizce kendimi üzerine bıraktım kollarımı,buz kaplamış vücuduna öyle sarmıştım ki, doktorun beni ayırmak için sarfettiği çaba boşunaydı. Ağlıyordum, çocuklar gibi ağlıyordum hıçkıra hıçkıra, bağıra bağıra ağlıyordum. insanın canı nasıl bu kadar acıyabilirdi ? Nasıl bu kadar çok isteyebilirdi insan birisine tekrar hayat vermeyi...
Doktorun; yalvarırım ! Yeter artık. Diye söylenmesinin ve erdem bey denilen ruhsuz adamın beni babamın üzerinden çekip atmasından sonra yukarıya çıkartıldım. Bi sandalyeye oturmuş, gözlerim belli bir noktaya kilitlenmiş, hıçkırıklarıma hakim olmaya çalışıyordum ama nafile. Hala ismini bilmediğim doktor ;
- Kalacak yerin var mi ne yapacaksın ? Dedi.
- Başımın çaresine bakarım. Sağolun.
- Bak evlat. Yaşın daha çok genç biliyorum bu senin için bir travma ama kendini toplamalısın. Babanın katilleri bulunacak. Onu dert etme yardım alabileceğin yerler var. Bu benim kartım ne zaman desteğe ihtiyacın olursa ara.
"Babanin katilleri" Bu kadar cümlenin için de adeta beynime bir ok gibi saplanan cümleydi bu göz yaşlarımı sildim. Ayağa kalktım, teşekkür ederim efendim. Dedim
- Bekle, kapıda polis arkadaşlar bekliyor. ifade vermeni isteyecekler.
- Tamam ben ilgilenirim.
Odadan çıktığımda köşe de bekleyen iki polisi gördüm. Yanlarına doğru yürüdüm. Babam hakkında konuşuyor olacaklardı ki ben gelince toparlanıp yüz ifadelerini değiştirdiler.