Neyse ben başlayayım. Gelmezseniz de bürrüğe kadar.

Ege Üniversitesinde 4. Sınıf okuyordum. Tekrar mekrar, alttan al üstten al falan derken 6. senem ama. Zaten okula geç girmişim dıbınakoyayım okulda muhabbet edecek, kafaya uyan insan kalmamış. Zaman öldürüyoruz okul bitiricez diye uğraşıyoruz. Yaşayan bilir, yaşıtların okulu bitireli 3 ışık yılı olmuş, biz hala not kovalıyoruz. Rezil bir durumdur.

Neyse uzatmadan konuya gireceğim. Okulda 6. senen olunca belli bir ağırlığın oluyor. Hocalarla çay içmeler, zaten ege üniversitesi diyince ( özellikle dışarıdan gelen yeniler ) Full gibiş var hayaliyle gelirler. Ki doğru ortamda bulunursan öyledir de. O sebeple okulun büyük abileri bir ilah, bir gibiş ekolü olarak görülür. Bende azımsanamayacak kadar çok olan tek gecelik ilişkilerim sayesinde bu muameleye maruz kalıyordum. Fakat yeni gelen nesilin iki kelimeyi bir araya getirememesi sebebiyle okul içi her aktiviteden kendimi soyutlamıştım.

Yine bir gün bizim bölümün kantininde oturuyorum ( Besyo ) benden iki sene sonra okula girmiş bir dişi geldi başladık bu yeni okula girenlerin hali ne olucak geyiklerine. Klagib. Kızlada muhabbetimiz daha öncesinden "şu imza kağıdını uzatırmısın" ve " not varmı" dan ileri değil. Ama hakkındaki şehir efsaneleri tabi ki kulağıma çalınmıştı.

Yanında da daha önce gözüme pek çarpmayan, iki kere esmer, hakkında basit yorumlar yapıp geçtiğim bir kız var. Merhabamız dahi yok. Muhabbet şöyle böyle derken "senelerdir denk geliyoruz oturup bir çay içemedik" e geldi ve aramızda sadece yüzeysel mesajlar içeren diyaloglar olan kızdan beklemediğim cesurlukta " Çay değil rakı içsek ya " teklifi geldi...