*
kendi çapımda ufak bir panik yaşasam da
az ilerle yavaş yavaş yürüyen eylül'ü gördüm.
arabayı koyduğum yeri bilmiyordu ama boş boş o tarafa doğru yürüyordu.
"belki beni gördü de kalktı daha fazla üşümemek" için diye düşündüm içimden.
fazla kurcalamamıştım,
hızlı adımlarla yetiştim eylül'e.
yanına geldiğimde önce farketmesem de
sonra sokak lamlalarının parlattığı yanaklarını gördüm.
ağlamıştı.
gözleri ve yanakları ıslaktı.
yine içim parçalanmıştı lan beyler.
2-3 dk boyunca hiç bi şey konuşmadan öylece yürüdük.
aldığım sulardan birini uzattım ama görmüş olmasına rağmen istemedi.
"acaba rahat ağlayabilmek için mi beni gönderdi" diye düşündüm bir an ama çok takılmadım.
yürümeye bi süre daha devam ettik,
sonra birden durdu.
durduğu yerde bana doğru döndü.
-korkuyorum ömer. dedi
"neyden korkuyorsun?" sorusunun "emre" cevabını bildiğim için sormadım o soruyu.
bi casaret direk sarıldım eylül'e.
karşımda bir kadın olduğunu umursamadan emrah'a, cemil usta'ya, selim'e ve hatta babama sarılır gibi sımsıkı sarıldım beyler.
belki canını bile yakmıştım ama
hiç bişey demedi.
omzumda ağlamaya devam ediyordu.
-korkma, ben yanındayım eylül. dedim
-söz istiyorum senden. dedi
-ne için. dedim
-ne olursa olsun hep yanımda olacağına. dedi
-söz veriyorum. dedim
boyu bir kıza göre normalde uzun ama benden kısa olan eylül benim de istemsizce hafif öne eğilmemle dudağımın kenarından bir defa öptü beni.
kıpkırmızı olmam 1 sn bile sürmemişti beyler.
19 yıllık kulaklarımın ilk defa bu kadar çabuk yanmasına şahit olmuştum.
elim ayağım birbirine dolanmıştı.
eylül beni öptükten sonra hala yaşlı ama gülen gözlerle bana bakıyordu.
-daha fazla geç olmadan gidelim artık. diyerek eylül'ün kolundaki saati kaldırdım ve baktım.
saat 03:51'i gösteriyordu.
saate bakmamdaki tek amacım o anı asla unutmamak üzere aklıma, beynime kazımaktı.
öyle de olacaktı.
13 Aralık 2005 Salı - 03:51
yıllar sonra bile o anı unutmayacaktım.