Sabah gözlerimi actigimi hatirliyorum. Nezaman uyuyakaldigimi hatirlamiyorum. Babamlar da uyuyodu. 20 dakika bomboş oturdum olduğum yerde. Dünyayı düşündüm. Hayatın ne kadar boş olduğunu düşündüm. Birini sevip baglaniyosun -ki bu annen bile olabilir - o senden uzaklasiyo ölümle. Ve sonra dunya dönmeye devam ediyo. Hayat akisina devam ediyo. insanlar ölüyo devran dönmeye devam ediyo. Ve sonuç ne ? Hiç. Bu böyle sürüp gidecek. Biz üzüldüğümüzle kalicaz. Bunlari düşünürken hiç ağlamadim. O sirada annem uyandı. Hemen yanima geldi. Bi sürü soru sordu iyi misin oğlum vesaire. iyiyim dedim. O sirada babamin telefonu çaldı. Baktik numara kayitli değildi. Bin kere dua ettim insallah doktor iyi bisey söyler diye. Babami uyandirmadik ben actim telefonu. Bu gece hayati tehlikeyi atlatti bugün gozlerino acmasini bekliyoruz dedi. Cevap vermedim kapattım hemen. Annemi bagrima bastim. Buseyi ve babami uyandirdim içime huzur doğdu. Kardeşimi zütürmedik hastaneye. Geldik sedanin yattigi odaya girdik hemen ellerini tuttum. Sicacikti eskisi gibi. Ustunu değiştirmişler pijama giydirmişler hastanede. Saclarini oksadim dakikalarca. Buse de çok sevindi ama içinde annesini kaybetmenin üzüntüsü vardi her halinden belliydi