O an deliye döndüm diyebilirim beyler. Başımdan aşağı dökülen kaynar su mu dersiniz lavlarmı aktı dersiniz bilemem ama berbat bi yüz ifadem vardı. O sinirle Aslı'nın bende olan 4 senelik tüm eşyalarını , yazılarını , resimlerini , mektuplarını vs. yaktım yırttım. Evlerinin önüne gidip ateşe verdim işte , gece saat 02.00 (evet buralar biraz ergence olabilir :D ). Arıyorum açmıyo , arıyorum açmıyo. En sonunda uzunca bi mesaj yazıp yolladım. Uyandı , 47 dakika boyunca WhatsApp'ta "yazıyor" ibaresi kaldı. Bir yazmış pir yazmış , okumakla uğraşmadım aradım direk. Ağlamaklı , durgun. Sabaha kadar konuştuk , ben sinirliyim o ağlıyor. Ama pişman olduğuda belli. Ben onu en zor anında yalnız bırakmışım , bu çocuk buna ilgi göstermiş. Buda kendini boşlukta bulunca ona kaymış falanda filan işte. Saat sabah 5.30 oldu , kapat artık git sevgilinin yanına gibisinden laflar sokmaktayım. Hayır diyo seninle konuşmak istiyorum okula gitmicem diyo. Kapadım yüzüne git okuluna dedim. Gitti , ben berbatım. O 1 ay bende uyku olmadı zaten. O gün akşam buluşmak istedi. (izmirliler bilir) Bostanlı Sahil'de buluştuk. Evimizde orda zaten. Gayet soğuk hallerdeyiz , yüzüme bile bakmıyor. Konuştuk , anlattı , dinledim. Eve yeri gelince hak verdim ama yeri gelincede bağırıp çağırdım. Gözleri şişmişti , ağlıyordu hala. Ve 4 senede anladığım bişey var ki beyler; renkli gözlü kızları ağlatmayın. Gözleri okyanusumdu adeta , kaybolup giderdim içinde mutlu olduğum zaman. Ama şimdi adeta boğulur gibiyim , ağlarken nefes dahi alamıyorum. Karşıyaka'ya geldik , son sözünü söyle ne olacak halimiz dedim. Cevap vermedi , ben gerekli cevabı zaten aldım diyip bastım gittim yanından. Oda arkamdan gelip "Herşey çok güzel olacak" dedi ve uzaklaştı...