aynanın karşısında konuşmaya başlamıştı. ses tonu bana ait değildi. dedikleri aynen şunları. bu aynadaki gördüğün sen misin yoksa ben miyim ? ne kadar gerçeksin bu dünyada ? sen benimsin. bana aitsin. senin çocuğunda bana ait olacak. çocuğumuz olacak. konuşan bendim ama oydu işte. hiçbirşey yapamıyordum. seni öldürecez. çocuğu aldıktan sonra sen bittin. sen ölüsün. çocuğumuzun yerine senin çocuğun. tüm aileni öldürecez. sen artık bi ölüsün. sen gerizekalısın. aynen böyle diyordum. içimden neden ben diye bağırmaya başladım. sesimi duyurmak istiyordum ve beni duyuyordu. neden mi sen ? çünkü dilan gerizekalısı seni bize verdi. sen bizimsin. insanlar bizi aptal zannediyo. kim aptal bilmiyorlar. bizim alemimizle iletişime hiç girmemelilerdi. bunu yapmamalılardı. bu hatayı yapmalarını dört gözle bekliyorduk. affetmeyiz. affetmeyiiz. bize aitsin sen artık anla diyordu. gözlerimde nefret vardı sanki. nefretle bakıyordum aynaya bu ben değildim. şeklim şemalim değişmişti. konuşmaya devam ediyordu. senin bedeninle istediğimizi yapabiliriz. şuan seni öldürebiliriz anlıyor musun ? herşey çıkar ilişkisi. sen bize istediğimizi verene kadar sen bizimsin. beni öldüreceklerini biliyordum ama çocuk neyin nesiydi ? muskanı takma bi daha. affetmeyiz. yapma bunu bi daha dedi. sonra beynimden bişey kopup aşağılara indi tekrar beni inleterek. yere çullanmıştım. başıma ağrı girmişti. gözümü açtığımda karanlığın içinde banyodaydım altıma sıçıyordum korkudan koşarak odama girip muskamı taktım bi daha çıkarmaya hiç ama hiç niyetim yoktu. kim kimi öldürecekti bakalım.